Lotte Mout speelt in Dames 2 van Alliance en verblijft momenteel in Zambia waar ze voor haar studie International sports, management and business stage loopt bij de Kadish Foundation. Kadish begeleidt tien Zambiaanse jongeren om als hockeycoach dagelijks 100 kinderen uit de naastgelegen sloppenwijk te trainen. Voor Alliance schrijft ze regelmatig een verslag van haar bevindingen in dat verre land:

De coaches krijgen vanuit de Kadish foundation een vergoeding en een kans om een opleiding te volgen. Tijdens mijn stageperiode ga ik de coaches ondersteunen en de communicatie tussen Nederland en Zambia verbeteren. Hoewel Lusaka maar één hockeyveld heeft, zijn de coaches en kinderen heel serieus en fanatiek met hockey bezig. Tijdens mijn stage wordt op het veld de Afrikaanse kwalificatie voor de jeugd-Olympische Spelen gehouden en daar doet een team uit Lusaka aan mee! 

Ik ben nu drie dagen in Lusaka en eigenlijk gaat alles al een beetje z’n gangetje. Ik ben wel erg blij dat ik hier samen met een klasgenoot ben, want alles is erg wennen. De vlucht verliep allemaal goed en ’s avonds laat stonden we op het vliegveld van Lusaka. Het was snikheet, vooral heel benauwd, en wij hadden natuurlijk nog onze Nederlandse kloffie aan. Zwetend en wel stonden we een uur te wachten voordat we eindelijk ons visum kregen. Gelukkig werden we wel opgehaald en na een half uur in de auto, kwamen we aan bij het Olympic youth development centre. 

De volgende ochtend liepen we eigenlijk totaal onwetend in ons korte broekje het centrum op. Het was enorm druk: later bleek dat er een kerkmis bezig was in de sporthal. Het was allemaal nogal wennen, want iedereen staarde ons schaamteloos aan en we moesten een hoop handen schudden. We liepen een rondje over het centrum en dit bleek allemaal uiterst goed onderhouden. Het centrum bestaat uit een lodge voor maximaal 100 gasten, een voetbalveld, een gym, basketbalvelden, tennisvelden, een Olympisch zwembad, een hockeyveld, een atletiekbaan, een restaurant en een sporthal waar onder andere tafeltennis en volleybal worden gespeeld. 

’s Middags moest de meisjesselectie hockeytrainen: voor mij natuurlijk de kans om te zien hoe het niveau hier lag. Ongeveer 15 meiden kwamen het veld opgelopen in tenues van Rood-Wit, Alliance, SCHC en Kampong. Iedereen heeft ooit een shirt van een Nederlandse club gekregen en in dit shirt wordt altijd getraind. Het niveau bleek verbazingwekkend hoog. Voor meiden die pas een jaar of twee, drie hockeyen, waren ze bijzonder goed. Het opvallendste was het enorme fanatisme waarmee de groep meiden op het veld stond. Sommige zonder schoenen en allemaal zonder scheenbeschermers of enig ander beschermmiddel renden ze achter de bal aan. 

De volgende dag was voor mij het moment om voor het eerst op het veld te staan. Vijf tegen vijf speelde ik een partijtje tegen enkele Kadish-hockeycoaches. Met mijn elf jaar hockeyervaring dacht ik wel even die Zambianen alle hoeken van het veld te laten zien, maar dat viel vies tegen. De snelheid en de fitheid van alle coaches waren ongelooflijk. Was ik na driekwartier partijtje spelen bekaf, bleek dit voor hen alleen een warming-up te zijn en stonden ze daarna twee uur te trainen met hun eigen team. Het grootste verschil met mijn eigen team was wel het feit dat er totaal geen logica in hun spel zat. Er was totaal geen tactiek of plan. Iedereen rent zo hard mogelijk naar voren en ook weer zo hard mogelijk terug. Ik denk dat vooral hierin een hoop verbeterpunten liggen, maar qua snelheid en fitheid is het een team vol klasse. 

Lotte Mout