De Scheids : Bokito

Halverwege de tweede helft van een rustig verlopende herenwedstrijd. Een achterspeler neemt de bal uit ter hoogte van zijn eigen cirkel. Hij loopt er mee naar de zijlijn, bij mij vandaan. Een alerte spits achtervolgt hem. Het ziet er net even anders uit als op andere momenten die wedstrijd. De snelheid van de spits is hoog en zijn bewegingen ogen krachtig, misschien wel agressief. Sommige acties zie je seconden van tevoren aankomen. Het was dan ook voor niemand een verrassing dat de klap op de stick van de verdediger vrij heftig was. De verdediger was boos maar reageerde verder beheerst.

Het deel van het veld waar dit gebeurde was voor mijn collega. Omdat zij geen aanstalten maakte om de overtreding met méér te bestraffen dan een vrije slag besloot ik om de verdiende groene kaart, de eerste die wedstrijd, dan maar zelf te geven. Na de wedstrijd sprak ik een deskundige toeschouwer. Daar had je ook geel voor kunnen geven, zei ze. En ze had gelijk. Geel had gekund. Maar geel was niet nodig.

Een paar weken geleden keek ik naar een samenvatting van een voetbalwedstrijd bij Studio Sport. Een Feyenoordspeler (Elia?) was boos dat de scheidsrechter de tegenstander de inworp gunde. De speler gooide de bal hard op de grond waardoor de bal hoog weg stuiterde. Gevraagd of dit geen gele kaart waard was geweest antwoordde de scheidsrechter naderhand aan de verslaggever dat hij het op dat moment beter vond om even weg te kijken. Want wat je niet ziet kun je immers ook niet bestraffen. Geel was blijkbaar niet nodig.

Als je scheidsrechters soms hoort praten over wedstrijden lijkt het wel of (na de uitslag) het aantal kaarten dat is uitgedeeld het meest interessant is. Alsof kaarten een essentieel onderdeel zijn van het spel. Blijkbaar branden ze in de broekzakken. Gelooft u mij: het gezag van de scheidsrechter hangt niet af van zijn kaartensaldo. Het is Bokito-gedrag.

Ik heb elke wedstrijd mijn kaarten bij mij. En meestal moet ik er ook wel een gebruiken. Maar dat doe ik zeker niet met plezier. Ik ervaar het eigenlijk een beetje als een nederlaag. Had ik de wedstrijd niet op een andere manier kunnen controleren? Heb ik te weinig contact gehad met de spelers?

Er zijn veel meer manieren om een wedstrijd te controleren. Communicatie is daarvan op afstand de meest belangrijke. Zondag excuseerde ik mij nog bij een speler voor het niet toekennen van voordeel op een belangrijk moment. Hoofdklasse scheidsrechters, let er maar eens op, zijn bijna continue in gesprek met iedereen om hen heen. Leggen uit, waarschuwen, berispen en excuseren zich.

Een vaak gehoorde opmerking is dat wanneer je als scheidsrechter de tijd stilzet en iemand bij je roept, dat je dan een kaart moet geven. Onzin. Ook de regel in de zaal dat we een gele kaart moeten geven bij spelen in het blok is mij veel te algemeen. Onze scheidsrechters toolkit zit vol met instrumenten om spelers te beïnvloeden. Een klein gesprekje met een speler zónder kaart kan wonderen doen. Dan kan Bokito gewoon in de dierentuin blijven. En geven we kaarten alleen als het echt niet anders kan.

Reacties

Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder

Reageer op het nieuws