Na een nachtje slapen besloten mijn collega en ik om een ‘formulier wangedrag’ in te vullen. Dit officiële formulier staat in wezen gelijk aan een rode kaart na de wedstrijd. Toen we dat eenmaal naar de KNHB hadden ingestuurd reageerde de KNHB per email met een korte uitleg van de procedure die zou volgen. Afgesloten werd met de volgende zin: ‘Net als bij uitspraken van de tuchtcommissie naar aanleiding van een rode kaart correspondeert de KNHB -in verband met de privacy van betrokkene- niet met de scheidsrechter welke maatregelen het verenigingsbestuur en/of de tuchtcommissie naar aanleiding van de ingediende rapportage heeft opgelegd’. Met andere woorden: dank voor de melding maar je gaat er niets meer over horen.

Privacy. Daar is ie weer. De nationale schaamlap achter welke elke intransparantie tegenwoordig moeiteloos kan worden verborgen. Moeiteloos omdat de privacyregels zelf ook volstrekt intransparant zijn. En never mind dat mijn privacy minutenlang werd geschonden ten overstaan van een publiek van honderd toeschouwers. Never mind dat elk slachtoffer van een misdrijf in Nederland niet alleen toegang heeft tot het strafproces maar ook kan kennisnemen van de opgelegde straf én een schadevergoeding kan eisen. Maar de Tuchtafdeling van de KNHB hanteert de privacyregels. Zo kunnen uitspraken niet onderling worden vergeleken of gecontroleerd. En zo heb ik geen idee of de betrokken coach nog iets over dit incident heeft gehoord. Fijn als ik hem binnenkort weer op een veld tegenkom en hij meer weet dan ik.

Intransparantie bij de KNHB begint naar mijn mening trouwens wel een issue te worden.  Zo publiceerde de KNHB haar eigen samenvatting van het onafhankelijke rapport van Fijbes Consultancy over de misstanden bij het vrouwen nationale hockeyteam. Het rapport zelf werd echter niet gepubliceerd. Ik kan me voorstellen dat daar privacy redenen voor zijn. En toch denk ik niet dat de doorsnee politicus weggekomen zou zijn met een zelfgemaakte samenvatting. Had Fijbes niet beter zelf een samenvatting van het rapport kunnen publiceren?

Of neem de mail die een medewerker van de KNHB recent verstuurde aan scheidsrechters waarin werd aangekondigd dat ‘we’ het nieuwe KNHB-bestuurslid arbitrage hadden voorgedragen. We? Ik kan me niet herinneren dat mij iets is gevraagd. De voorgedragen dame in kwestie heeft zonder twijfel een verantwoordelijke maatschappelijke functie en een imposant hockeyverleden. Daarover werden we in de mail kort geïnformeerd. Maar wat zijn haar plannen? Wat ziet zij als haar missie? Geen woord daarover. Dat had ik nou juist wél interessant gevonden. En zijn er eigenlijk tegenkandidaten?

Laatste voorbeeld. Vijf maanden geleden wees ik de KNHB op de schadelijke effecten op het gehoor van het fluiten. Zie tevens mijn eerdere column van de Scheids. Een en ander zou worden opgepikt in de medische commissie van de KNHB. Toen ik een maand geleden vroeg naar de voortgang kwam als antwoord precies één zin: Wij zijn er mee bezig en zodra ik meer weet laat ik het weten.

Don’t call us, we’ll call you.

Hans Roerink

19-4-2022 @ 10:02:57 |Helemaal eens 👍