De Scheids : 'Opa'
1-10-2019
Na de wedstrijd pak ik mijn jas uit de dug-out. Een man kijkt
me strak aan door de glazen achterwand. Woedend schudt hij zijn hoofd. Hij zal
een jaar of zeventig zijn geweest.
Vlak daarvoor was de Shake Hands geweest op het veld. Alle
Alliance speelsters waren ons komen bedanken. Slechts enkele speelsters van de
tegenpartij hadden het kunnen opbrengen om ons een hand te geven. De
vrouwelijke coach van de tegenpartij was naar mijn collega toegekomen en had
helemaal niets gezegd. Alleen zijn hand secondenlang vastgehouden en hem in
zijn ogen gekeken. Later zou ze nog gezegd hebben dat ze zich schaamde om
Alliancer te zijn. Ze is namelijk zelf speelster bij Alliance.
Alliance had met 3-0 gewonnen. Drie-nul. Allemaal onberispelijke velddoelpunten. Twee daarvan al in het eerste kwart. De tegenstander had in de hele wedstrijd één echte kans gecreëerd en deze niet benut. Het was wel duidelijk wie vandaag de sterkste was.
De ouders van de tegenpartij staan op ons terras. Als blikken konden doden. Speelsters huilen van frustratie. De promotiedroom naar een hogere klasse aan diggelen.
Vergelijk een week eerder. Een Alliance jongens selectieteam speelt thuis tegen een vereniging uit het Amsterdamse bos. Alliance verliest met 2-1. Beide teams hadden goede kansen gehad om de wedstrijd te winnen. Na de wedstrijd worden mijn collega en ik buiten het hek opgevangen door ouders van de tegenstander. Ze bedanken ons vanwege de goede arbitrage. Zó blij dat er onpartijdig was gefloten.
Onpartijdig? Dadelijk ga ik een bondswedstrijd fluiten, hier 50 kilometer vandaan. Twee clubs die ik nauwelijks ken. Dáár ben ik onpartijdig. Thuis, op Alliance, als clubscheidsrechter, is dat helaas niet mogelijk. Eigenlijk een onmogelijke opgave.
In mijn beleving fluit ik als clubscheidsrechter precies hetzelfde als wanneer ik bondsscheidsrechter ben. Maar ik denk dat de schijn een beetje bedriegt. Ik word namelijk beïnvloed door allerlei factoren. De belangrijkste daarvan is de openlijke twijfel aan mijn integriteit, aan mijn onpartijdigheid. Goed om je van deze valkuil bewust te zijn. Iets wat ik als bondscheidsrechter nooit meemaak.
Als bezoekende club heb je dus invloed op de clubscheidsrechter. Als spelers, ouders, managers en coaches bij voorbaat verwachten dat de scheidsrechter partijdig zal zijn én dus beslissend voor de uitslag, dan is de kans groot dat zij dit zo gaan ervaren in de wedstrijd. Méér discussie, méér kaarten, méér overtredingen. Een self fulifilling prophecy.
Als je een uitwedstrijd wint wil dat niet zeggen dat er onpartijdig is gefloten. Als je de wedstrijd verliest zegt dat evenmin iets over de arbitrage. Het zegt vooral iets over jezelf, over je eigen team. Je eigen prestatie. Je eigen instelling. Dáárop te kunnen reflecteren is juist ook een taak van de begeleiders. Want wie als team de top wil bereiken moet eerst kunnen verliezen. Die wijsheid overbrengen lijkt me vooral ook een mooie taak voor opa’s.
Reacties
Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder
