De Scheids: Investeren in je collega
23-9-2019
Bondsscheidsrechters komen een uur vóór de wedstrijd bij
elkaar. Een paar jaar terug vond ik dat uur veel te lang. De afspraken die ik
met mijn collega wilde maken konden toch ook in een half uur? Afspraken over
veldverdeling, toepassing van sommige spelregels en verwachtingen voor hoe de
wedstrijd zich zou kunnen ontwikkelen konden zelfs in 15 minuten. En beetje
warmlopen, tossen en voilà.
Tegenwoordig weet ik beter. Wat ik vooral beter weet is hoe belangrijk het is dat je met je collegaeen relatie hebt opgebouwd. Dat je weet hoe lang iemand al fluit. Wat hij of zij belangrijk vindt. Waar hij in het veld een hekel aan heeft. Of hij zelf gehockeyd heeft? Of hij pas nog vervelende dingen heeft meegemaakt? En wat zijn ambities zijn bij het fluiten?
Maar sinds kort ik ga verder. Tegenwoordig weet ik ook van iemand wat hij in het dagelijks leven doet. Of hij getrouwd is, kinderen heeft? Waar hij woont. Die feitjes ‘an sich’ zijn allemaal niet zo belangrijk. Ik vraag dit om te kijken wat we ‘in common’ hebben. Waar liggen onze raakvlakken. Waar kunnen we samen over lachen? Waar worden we allebei verdrietig van? Waar hebben we een pesthekel aan? Waartoe staan wij samen op het veld en hoe gaan wij samen het maximum halen uit deze teams?
Als ik terugkijk op een aantal hockeyseizoenen als bondsscheidsrechter, dan valt mij op dat mijn slechtste potten altijd samenvielen met een collega die ik ofwel nauwelijks kende ofwel iemand was met wie ik geen goede relatie had. Dat uit zich onherroepelijk tijdens de wedstrijd. Je fluit niet voor dezelfde dingen. De communicatie stijl is anders. Zijn gebruik van kaarten is niet de jouwe. Er is nauwelijks sprake van samenwerking. Je collega doet aan ‘landjepik’,of zoals sommige scheidsen dat noemen: hij fluit in mijn wei. Er lijkt sprake van hiërarchie.
Heb je een goede relatie met je collega, dan zul je zien dat dit soort verschillen veel kleiner zijn. En dat je het minder vervelend vindt als iemand een keer vlak voor je neus fluit. En dat je gemakkelijker elkaars aanwijzingen aanneemt.
Gisteren floot ik met een -mij onbekende- collega die al 30 jaar hoog fluit. Dat is helaas geen garantie voor een goede samenwerking. Je hebt ze er tussen zullen we maar zeggen. De mannen die alles altijd beter zien dan jij. Zo niet deze keer. In het uur voor de wedstrijd werkten we allebei aan een stevige klik. Die investering betaalde zich uit in de wedstrijd. We hielpen elkaar en gunden elkaar kleine fouten. We stemden onze aanpak van minuut tot minuut via de oortjes af. We communiceerden vergelijkbaar met de teams. Zelfspot en ernst. Elkaar respecteren en corrigeren. Voor de twee teams waren we een stevig derde team op het veld.
Investeren in je collega wordt zo investeren in de wedstrijd en in het plezier dat je er zelf aan beleeft. Je wordt er onherroepelijk een betere scheidsrechter van. En daar hebben meer mensen dan alleen jij en je collega baat bij.
Reacties
Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder
