De Scheids : Coach?
10-10-2017
Coach? Ik kreeg geen antwoord, dus hij zal me wel niet
verstaan hebben. Coach? Vraag ik nog een keer, net iets harder. De coach stond
voorovergebogen over zijn bidonkratje, met zijn rug naar mij toe. Ik kreeg weer
geen reactie. Vreemd. Coach? Vraag ik nu voor de derde keer, ietwat
indringender.
Het is rust. De coach heeft zijn MA1 team zojuist toegesproken en was daarna alleen teruggekeerd naar de dug-out. De eerste helft zal hem waarschijnlijk zijn tegengevallen: De stand is 5-1 voor de thuisploeg. De thuisploeg is inderdaad een klasse beter dan de bezoeksters. Gezien het feit dat de eerste wedstrijd was geëindigd in 16-1 was het rust-resultaat nog niets eens zo zwak.
De eerste helft was de coach mij al opgevallen. Ik had als scheids de ‘bank-kant’ en bemerkte dat naarmate de wedstrijd slechter verliep voor zijn ploeg, zijn irritatie snel toenam. Hij reageerde dat flink af op zijn team. Het volume en de toon waren te negatief. De woorden boos of laatdunkend. (Wel ja, laat ze er maar gewoon doorheen lopen!!) Maar er was geen scheldpartij geweest en als scheids ligt daar voor mij de grens. Ik kan een coach moeilijk verbieden boos te zijn of te schreeuwen tegen zijn team.
In het laatste stuk van de eerste helft had de coach zich echter ook boos gemaakt op mijn collega in wiens cirkel de verdedigende fouten werden gemaakt. Dát was de reden dat ik in de rust even een kort gesprekje met hem wilde voeren.
De derde keer kreeg ik antwoord. Ja? zei hij, terwijl hij naar
beneden keek en met zijn kratje bezig bleef. Kan ik even met je praten? vraag
ik hem. Nee, antwoordt hij.
Ik doe maar net of ik het niet gehoord heb. Ik wil graag wat afspraken met je
maken, zeg ik. Ik zou het fijn vinden als je je niet bezig hield met de
arbitrage. En in zijn algemeenheid zou het volume misschien ook wat zachter
kunnen?
Hij richt zich op en loopt mij voorbij. Hij loopt weg. Volgens mij zijn we in gesprek? zeg ik hem. Ik vind het daarbij ook prettig als we elkaar even in de ogen kunnen kijken.
De coach kijkt mij aan en komt naar mij toe. Op dertig centimeter van mijn gezicht kijkt hij mij recht in mijn ogen. Armen op de borst gevouwen. Zeg het eens, zegt hij. Kunnen we afspreken dat je je niet met ons bemoeit en dat je wat minder luidruchtig aanwezig bent? Ja, zegt hij. Was het dat?
Ik knik bevestigend. Hij draait zich om en loopt weg. Ik heb hem de tweede helft niet meer gehoord. Het werd uiteindelijk 8-1.
Soms is een team beter af zonder coach.
Reacties
Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder
