De Scheids : Strand
29-5-2017
Het einde van het seizoen is nabij en dus denk ik na over
hoe ik dadelijk mijn vrije weekends ga besteden. Er ligt al een lijstje met
to-do’s voor in huis en er groeit een stapeltje boeken voor op het strand.
Een van de boekjes die inmiddels op het stapeltje liggen is het spelregelboekje. Dat heeft twee redenen. Op de eerste plaats omdat ik elk jaar een beetje moet afkicken van het hockey en dit boekje mij daarbij een beetje helpt. Op de tweede plaats omdat het belangrijk is om de spelregels goed te kennen. Dan vraagt u zich misschien af waarom een inmiddels wat meer ervaren scheidsrechter de spelregels nog niet kent? Daar kan ik kort over zijn. Een regelmatige opfrisbeurt is bepaald geen overbodige luxe. Er zijn nog vele regels die ongekend -en dus onbemind- door het leven gaan.
En dan heb ik het niet eens over de afmetingen van het veld of de exacte plaats van de hoekvlag. In een wedstrijd die ik recent floot ontstond onduidelijkheid over een niet onbelangrijk leerstuk in het hockey, namelijk de strafcorner. Wat gebeurde er? Mijn ervaren collega besliste dat een ingeslagen strafcorner die de doelplank op midhoogte raakte een doelpunt was. Hij had natuurlijk gezien dat de bal onderweg naar het doel wel een grotere hoogte had bereikt dan de doelplank, maar ook dat de bal in de laatste meters voor het doel flink was gaan dalen. Als scheidsrechter beoordeel je dan twee dingen: 1. of de bal boven de plank zou zijn gekomen als de plank op de doellijn zou hebben gestaan en 2. of het schot onderweg naar het doel gevaar opleverde. Nu het antwoord op beide vragen ‘nee’ was kende mijn collega het doelpunt toe. Kind kan de was doen zou je denken.
Daar dachten de speelsters, aangemoedigd door de bank, heel anders over. Volgens hen was de bal te hoog. De bal mocht immers nooit boven de plank komen? Een flinke groep speelsters eiste collegiaal overleg. Na kort overleg met mij keurde de scheids het doelpunt wederom goed en was de discussie in het veld voorlopig geëindigd.
In de rust kwam de coach van het team naar ons toe: ‘genant’ en ‘schandalig’ was onze beslissing om het doelpunt toe te kennen geweest. En ‘ongelofelijk’ dat wij de spelregels niet kenden. Onze uitleg werd emotioneel weggewuifd. Wij konden daarna weinig goeds meer doen in de ogen van deze coach. De sfeer in de wedstrijd was onherstelbaar beschadigd.
Hebt u zich al afgevraagd over welk spelniveau ik het hier heb? Meisjes C3 of Jongens B4? Jongere jeugd? Nee, overgangsklasse dames. U leest het goed. Het op een na hoogste niveau in Nederland. Met goed betaalde coaches. Met dames die gemiddeld al vijftien jaar hockeyen. Mensen die de meest basale hockey regels blijkbaar niet kennen. En deze regel bestaat toch echt al vele jaren…
Ik denk dat ik het wel begrijp. De hockeyregels zijn inderdaad veel te ingewikkeld geworden. Die conclusie is onvermijdelijk als zelfs topcoaches en topspelers het niet meer weten. Want hoe zit het dan met de scheids en de spelers en de coach van Meisjes C3 of Jongens B4?
Ik denk niet dat de bond de spelregels ingrijpend gaat vereenvoudigen vóór het nieuwe seizoen begint. Dus gaat het spelregelboekje weer mee op vakantie. Is misschien ook een idee voor elke zichzelf respecterende coach en speler. Hopelijk is dat na volgend seizoen niet meer nodig.
Reacties
Wim Jongman
29-5-2017 @ 16:44:33 |Bedankt voor alles scheids!
