De Scheids: Kaartspel
6-4-2016
Ik mag een vriendschappelijke avondwedstrijd op een voor mij ambitieus niveau fluiten bij een bevriende club. Kunstlicht én motregen. Dé ingrediënten voor een partij hockey vol misverstanden. De eerste helft gaat alles prima. Maar da’s normaal. Eerste helften staan niet bekend om hun spanning en sensatie. Het is niet voor niets dat meer dan 2/3 van alle kaarten valt in de tweede helft. Mijn collega en ik verdelen onze foutjes keurig over beide partijen, dus wordt er niet geklaagd.
De tweede helft is compleet anders. Het team dat op papier sterker is staat achter, dus het zal hebben geknetterd in de kleedkamer. De overtredingen zijn harder. De sfeer gespannen. De coaches zijn luidruchtig aanwezig en beginnen zich met de arbitrage te bemoeien. De wedstrijd verhardt. Langzaam voel ik de wedstrijd uit mijn handen glippen. Ik laat iets te veel toe, op het middenveld, maar geef geen kaarten. Het is immers een oefenwedstrijd. En dan maak ik ook nog een flinke fout. Ik fluit de onderschepping van een hoge bal af terwijl die correct was uitgevoerd. Zo verlies ik in een handomdraai het gezag dat je nodig hebt om de wedstrijd goed te kunnen leiden. Ik moet geel geven aan een speler die me uitscheldt. Maar dat gezag verdien ik er niet meer mee terug.
Andere wedstrijd, afgelopen weekend. Eerste helft, niets aan de hand. Tweede helft wordt het weer spannend. Het lukt het team dat de wedstrijd gemakkelijk zou moeten winnen maar niet om echt afstand te nemen. Coaches bemoeien zich intensief met hun teams. We zitten kort op de hardere overtredingen. We geven wederom geen kaarten, maar dit keer pakt dat goed uit. Pas helemaal aan het einde van de wedstrijd geef ik een keer groen. Na de wedstrijd worden we gecomplimenteerd door beide teams, omdat we goed door lieten spelen.
Elke wedstrijd is weer anders. Ze zijn moeilijk te voorspellen, zelf niet in de rust. De balans tussen controle en laten spelen behoort tot de lastigste beslissingen die je als scheidsrechter steeds weer moet nemen. Het lastige is dat je controle wel kunt behouden zolang het er is, maar nauwelijks kunt herstellen als je het bent verloren. Dan helpen kaarten ook niet meer. Hockey is inderdaad geen kaartspel.
Het behouden van controle over de wedstrijd vereist dat je continu nadenkt over controle versus spelen. En vereist soms dat je weinig populaire beslissingen neemt die betekenen dat er niet kan worden door-gehockeyd. Dat er dus even geen voordeel wordt gegeven. De sticktackle op het middenveld is er zo een. Daar is vaak voordeel, dus hebben we de neiging te laten doorspelen. Maar die tackle heeft ondertussen wel een grens verlegd: Voortaan is deze tackle schijnbaar toegestaan. Op naar de volgende grens.
Sinds die bewuste avond ben ik daarom scherper op het middenveld. Sta ik er nog dichterbij. En geef ik iets vaker de voorkeur aan fluiten boven doorspelen. Voor controle boven voordeel. Want het is beter om de grenzen te stellen voordat ze beginnen te verschuiven. Doe je dat goed, dan kun je je ook een keer een blunder veroorloven.
Reacties
Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder
