De Scheids : "Glad ijs"
23-2-2016
Jaren geleden heb ik mezelf eens getrakteerd op een echt scheidsrechters
horloge. Zo eentje die je kunt afstellen op 35 minuten en die dan terugtelt. Zo
weet je altijd precies hoe lang de wedstrijd nog duurt. Het ding van vier
tientjes, speciaal geschikt voor het hockey vanwege die 35 minuten, heeft maar
één nadeel. Op 0,00 seconden maakt hij meer herrie dan mij wenselijk is. De
piepjestest zou hij inderdaad met gemak winnen. Hij wel.
Soms lijkt dat gepiep inderdaad lastig. Zoals afgelopen zondag. Het was de eerste oefenwedstrijd weer buiten op het veld, tussen twee meisjesteams van dezelfde club, dus stond er niets op het spel. Niet dat er, normaal gesproken tijdens de competitie iets op het spel staat, maar dat is natuurlijk een heel andere discussie.
Dus dat ding ging af, voor de tweede keer die dag en gaf daarmee het einde van de wedstrijd aan. Het was 2-1 en het team dat achter stond was nét in mijn cirkel in de aanval. Er werden verwoede pogingen gedaan om de bal achter de keeper te krijgen, maar die stond haar mannetje. Het gepiep van mijn pols was inmiddels duidelijk te horen. De aanvalster kreeg de bal voor haar stick en schoot hard op de goal. De keepster maakt een reuze redding en een verdedigster speelt de bal knap de cirkel uit. Als de bal over de 23 meterlijn is gegaan fluit ik af voor het einde van de wedstrijd. Mijn horloge stond inmiddels op -7 seconden.
Flauw hoor, vonden de meisjes die hadden verloren. Ze waren immers net in de aanval! Ik had toch wel even kunnen wachten? Tot mijn verbazing mengde mijn zojuist gearriveerde collega scheidsrechter, een vader van een meisje uit het verliezende team, zich in de discussie. Een beetje flauw, zegt hij, waar alle andere meiden bij staan.
Volgens onze spelregels duren wedstrijden twee keer 35 minuten. Er staat niet dat ze ongeveer 35 minuten duren. Met andere woorden, de bewegingsvrijheid die je als scheidsrechter hebt, is tamelijk beperkt. Formeel gezien bedraagt die, pak ’m beet, een seconde. Dus ik was gewoon fout, door zo laat af te fluiten.
Maar ja, we hebben hier te maken met een oefenwedstrijd. In mijn beleving maakte dat blijkbaar wel wat verschil. Vandaar die 7 seconden extra. Maar waarom dan geen 20? Of 60? Oei, glad ijs! Mijn horloge was hoorbaar afgegaan, dus een heel stel meiden wisten dat het al tijd was. En waarom zou ik het aanvallende team bevoordelen met een paar seconden extra als ze in de reguliere speeltijd hadden verloren?
Voor je het weet word je een partijdige scheids door de tijd te manipuleren. En ga dat dan eens uitleggen aan de meiden die jouw piepjestest hebben gehoord. Dus ik neem mij hierbij voor dat niet meer te doen. Geen tien seconden, geen zeven of zelfs maar drie erbij. Tijd is gewoon weer tijd. En dan blijken er toch ook goede kanten te zitten aan mijn luide horloge. Die krijgt dan gewoon de schuld!
Reacties
Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder
