De Scheids #10: Fluiten met respect!
30-5-2015
Velen van ons staan regelmatig met een andere pet op het hockeyveld. Zo zijn we soms scheids, soms trainer, soms speler en soms toeschouwer. Dat lijkt mij heel gezond. Zo kunnen we ons, wanneer we bijvoorbeeld coach zijn, gemakkelijker inleven in de rol van de scheidsrechter die jouw team staat te fluiten. En zo begrijpen we, als we scheidsrechter zijn, de emoties die kunnen ontstaan bij spelers. Vandaag was ik even de coach en keek ik in die rol naar de scheids, een oudere man. Dat schept een band.Scheidsen hebben natuurlijk recht op respect. Hun beslissingen moet je accepteren. Maar wat als scheidsrechters er met hun pet naar gooien? Wat als scheidsrechters het respect dat ze van aanvang af toekomt, verkwanselen? Ik zie het als volgt. Als scheidsrechter krijg je direct bij het begin van de wedstrijd een soort speltegoed. Net als het stapeltje bankbiljetten dat je krijgt als je Monopoly gaat spelen. Je moet zuinig zijn op die bankbiljetten en ze nuttig investeren. Doe je dat niet, dan verlies je.
De meiden uit mijn team zijn twaalf jaar en trainen twee keer per week. Als de training een keer uitvalt regelen ze een vader die met hen gaat rennen in het bos. Ze spelen officieel niet in een selectieteam maar willen wel hun wedstrijden winnen. Altijd. Niet omdat ik dat van ze vraag maar omdat ze dat zelf graag willen. Ze werken er keihard voor. En dan staat daar die scheids. Die man die vanaf de 23 meterlijn álles kan beoordelen. Die man die vanaf de middenlijn ziet of een bal over de achterlijn is gegaan. De scheids die dan ook kan zien wie de bal het laatst heeft aangeraakt. De scheids die de afstandregel, de voordeelregel, de gevaarlijk spel regel en de meeste andere regels niet meer paraat heeft. En fout op fout stapelt.
Wat zeg je als coach tegen die meiden in de rust? We letten niet op de scheids. We praten niet tegen de scheids.
Maar ruim na de wedstrijd doe ik dat wel. Onder vier ogen. Da’s geen gemakkelijk gesprek, maar dat moet dan maar. Ik zeg hem dat hij volgens mij een beslissing moet nemen. Óf beter worden en zich te laten begeleiden. Óf stoppen met fluiten. Maar dít nooit meer. Want als je als scheidsrechter in de wedstrijd geen stap wil of kan zetten, dan hoor op een veld niet thuis. Dan doe je meer schade dan goed. Van de scheidsrechter mogen we dus verwachten dat hij de spelregels kent én dat hij zijn best doet om op plek te staan waar hij het spel het beste kan waarnemen. Doe je dat niet, dan verlies je het respect. Het tegoed dat je wordt toevertrouwd. Fair play verwachten we van spelers. Maar ook van de scheids. Wees zuinig op het respect dat je krijgt en verkwansel het niet.
Reacties
Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder
