Ook voor mij als scheids geldt dat het goed is dat er oefenwedstrijden worden gespeeld. Wedstrijden die ik mag fluiten. Mág fluiten. Want dat doe ik met plezier. En ook ik maak natuurlijk fouten aan het begin van het seizoen. En later ook. Maar zeker aan het begin van het seizoen. Eigenlijk vind ik dat het in de eerste helft nog wel aardig meevalt met die fouten. Ik heb de draad weer snel opgepikt, denk ik trots! Ik heb nog weinig commentaar gehoord.

We beginnen aan de tweede helft. Alliance valt voor het eerst aan in de richting van mijn cirkel. Mijn positionering is perfect, want het duel speelt zich één meter voor mijn neus af. Ik kán het gewoon niet missen. De bal gaat op de voet en ligt daar wel een seconde tegen aan. Ik fluit met overtuiging voor de overtreding die iedereen op het veld heeft gezien. Het was een rode sok. Dus niet van Alliance. En dan blokkeert er iets in mijn hoofd. Welke kant speelde die rode sok nou ook weer op? Was die rode sok van een verdediger of een aanvaller? Ik denk na, maar de blokkade duurt voort en tweeëntwintig speelsters kijken mij verbaasd aan. Ik moét nu gaan beslissen. Dan maar gokken? Uitslaan! Tweeëntwintig meiden zijn nu nog véél verbaasder.