MHC Alliance

De Scheids

De Scheids : Lulhannes

16-10-2017 Voetbalscheidsrechter Bas Nijhuis kwam bij De Wereld Draait Door zijn boek presenteren: Niet zeiken, voetballen. Ik had een andere titel gekozen. In het boek beschrijft Nijhuis zijn ervaringen op het voetbalveld. U begrijpt dat ik kwijlend en groen van jaloezie op de bank zat.

Nijhuis maakte een leuke sportieve indruk. Scheidsrechters blijken ook normale gesprekken te kunnen voeren. Het gesprek begon echter met een kniebuiging voor de Kromme. Voor de jongeren onder ons, de Kromme is de bijnaam van Wim van Hanegem. Voor de nog jongeren onder ons, van Hanegem is een ex-international uit de Feyenoord-stal in de jaren (negentien) 70, die eeuwige bekendheid verwierf met zijn harde overtredingen.

De kniebuiging ging over het gebruik van het woord ‘lulhannes’ dat van Hanegem toen hij coach was een jaar of tien geleden heeft geroepen tegen Nijhuis, waarna deze hem met een rode kaart de tribunes instuurde. Achteraf was die kaart niet echt nodig, vond Nijhuis in DWDD. Lulhannes moest wel kunnen, net als het woord ‘oetlul’ dat Dick Advocaat een paar jaar geleden nog riep tegen Nijhuis.

Even los van wat deze archaïsche scheldwoorden precies betekenen (wie gebruikt die woorden nog?), constateer ik dat de mores in het voetbal in een bedenkelijke duikvlucht zijn geraakt. Als wordt toegestaan dat voetbalcoaches scheidsrechters in het openbaar mogen gaan uitschelden en deze scheidsrechters dat in tv-programma’s gaan verdedigen, voorspel ik dat het geweld op en rond de voetbalvelden voorlopig nog niet zal afnemen.

Dichter bij huis kwam ik een interessante discussie op Facebook op het spoor over het gebruik van het woord ‘homo’ op het hockeyveld. Een scheidsrechter had opgevangen dat de aanvoerder van een team dat achter stond, zijn team, dat vanwege een blessurebehandeling in een kring stond, had opgezweept met de woorden ‘jullie lijken wel een stel homo’s’. Je zal maar in dat team zitten en worstelen met je sexuele identiteit.

Wat te doen? Handelen of wegkijken? Een deel van de scheidsrechters die in deze discussie betrokken was, koos voor wegkijken. Daar is best iets voor te zeggen. Het scheldwoord was immers niet aan jou gericht of aan de tegenstander. Scheldwoorden binnen het eigen team worden vaak milder beoordeeld. Als je je teamgenoot een lulhannes noemt trekt een scheids daarvoor meestal niet direct een kaart. Maar dat komt ook omdat het woord lulhannes niet direct beledigend is voor, laat ik maar zeggen, de lul. Bij homo’s is dat anders. Daar beledig je een grote groep medeburgers mee die dat niet verdienen en die volkomen onterecht negatieve eigenschappen worden toegedicht. Vooroordelen worden bevestigd. Zoiets heet discriminatie.

Dit onderscheid heb ik ook pas kunnen maken nadat ik er even over had nagedacht. Waarmee ik maar wil zeggen dat ik misschien ook wel had weggekeken tijdens die wedstrijd. Want dat was op dat moment wel de gemakkelijkste weg. Maar niet de juiste. Voor discriminatie is in onze maatschappij geen plek en dus hoort het ook niet thuis op een sportveld. Actief bestrijden dus. Erop aanspreken en mogelijk ook een kaart. Want we zijn klaar met discriminatie.