MHC Alliance

De Scheids

De Scheids : Big Deal

17-12-2019 Ik neem u enkele weken mee terug, naar het veldhockey. Ik fluit een derby in Amsterdam. Met nog twintig minuten te spelen is de spanning om te snijden. De thuisploeg staat, met nog twintig minuten te spelen, met 3-2 achter. Een aanvaller van de thuisploeg breekt door de linies van de verdediging heen en gaat alleen op de keeper af. Hij plaatst de bal voorbij de keeper en rent er achter aan om hem het laatste tikje in de goal te kunnen geven. De keeper trekt aan de noodrem en vloert de speler. Rood.

Mijn eerste. Niet alleen mijn eerste rode kaart die wedstrijd, maar ook mijn eerste rode kaart dit seizoen, en alle seizoenen daarvoor. Mijn eerste rode kaart ooit als scheidsrechter.

Big deal?

Bij Alliance krijgen we misschien één rode kaart per seizoen. Dat is dan een big deal. Daar doen we niet coulant over. Zeker niet bij fysieke overtredingen.

Omdat het zo weinig voorkomt hebben maar weinig scheidsrechters ervaring met het geven van een rode kaart. Ik kan u zeggen dat het echt heel anders is dan het geven van een gele kaart. Dat heeft drie redenen.

Als je zo’n rode kaart voor het eerst trekt dan realiseer je je meteen hoe zwaar die beslissing is. Zo’n kaart komt zelden voor, dus je realiseert je de impact van je beslissing. Een speler wordt door jou definitief verwijderd. Het kan de wedstrijd veranderen. Misschien komt dat ook wel omdat we de afstand naar rood verder hebben vergroot met de regel dat je geel met 10 minuten tijdstraf moet geven voor een overtreding waarbij een speler een tegenstander met een sliding onderuit haalt. Het is daarom zeker verleidelijk om ‘geel 10’ te geven voor een zware overtreding.

De tweede reden ligt in het gedrag van de spelers direct na het geven van de kaart. De commotie die ontstaat na het geven van rood is veel groter dan bij geel. De emoties liepen heel hoog op bij de teamgenoten van de keeper. De intensiteit daarvan heeft indruk op mij gemaakt.

De derde reden is het vervolgtraject na de wedstrijd. De bond wil een rapport zien. Het hoofd van de arbitrage vraagt om uitleg. De tuchtcommissie van de KNHB buigt zich over de kwestie. Je wilt dus graag weten hoe de KNHB heeft beslist. De uitspraak krijg je als scheidsrechter echter niet te horen vanwege de privacy van de betrokkenen. Ze adviseren je om zelf contact op te nemen met de vereniging aan wie je de kaart hebt gegeven. Misschien willen zij je vertellen welke straf de Tuchtcommissie heeft gegeven. Het idee alleen al.

Een dag na de rode kaart had ik een gesprek met een ervaren vrouwelijke scheidsrechter. Ik vertelde haar dat ik moeite had om mij het voorval exact te herinneren. Dat ik bijvoorbeeld niet meer wist met welk been de keeper had geschopt. Alleen dát die had geschopt. Dat ik niet twijfelde over mijn beslissing, maar dat er een soort waas hing in mijn hoofd ter hoogte van de doodschop. (Een waas waar veel getuigen van een ongeval of misdrijf ook last van blijken te hebben.) Herkenbaar zei ze. Praat er maar eens over met collega’s.

En schrijf het op in een column!